Polimery wysokotemperaturowe
Pośród grupy polimerów specjalnych, charakteryzujących się sztywnymi łańcuchami (zawierającymi oprócz pierścieni aromatycznych, pierścienie heterocykliczne - z reguły z atomami azotu) na szczególną uwagę zasługują gatunki określone jako polimery wysokotemperaturowe. Polepszenie stabilności cieplnej polimerów można uzyskać zasadniczo dwoma metodami:

• przez wbudowanie do makrocząsteczki atomów Si, F, N, B
• wbudowanie gęsto rozmieszczonych pierścieni aromatycznych oraz heterocyklicznych.

Im gęściej są rozmieszczone te pierścienie, tym sztywniejsze stają się łańcuchy makrocząsteczek i tym większa odporność cieplna. Ponieważ polimery o sztywnych łańcuchach są nierozpuszczalne i nie topią się bez ich rozkładu, by umożliwić ich przetwórstwo dokonuje się wbudowania w strukturę polimeru tzw. mostków, znajdujących się pomiędzy pierścieniami aromatycznymi (-O-, -S-, -CH2-, -CO-). W praktyce za polimer termoodporny uznaje się taki, który nie ulega degradacji przy długotrwałej eksploatacji (30000 h) w temperaturze 170 stopni Celsjusza. Pośród nich należy wyróżnić:

PPX – poli(p-ksylilen)
Temperatura pracy 100-220°C (atmosfera gazu obojętnego)
Otrzymywany unikatową metodą polimeryzacji dimeru p-ksylilenu (DPX), uzyskanego dzięki pirolizie p-ksylenu w temperaturze 800-1000°C w głębokiej próżni, w obecności pary wodnej.
Polimer krystaliczny o doskonałych właściwościach dielektrycznych, odporny na rozpuszczalniki, krańcowo mała przepuszczalność par i gazów – hermetyzacja układów elektronicznych, pasywacja powierzchni.

PPE (PPO) – polifenylenoeter
Temperatura pracy 180°C
Otrzymywany w procesie polimeryzacji dialkilowych pochodnych fenolu, najczęściej 2,6-dialkilofenoli (2,6-dimetylofenolu).
Polimer częściowo krystaliczny, stosunkowo wysoka termoodporność, stabilność wymiarowa, mała absorpcja wilgoci, duża odporność na hydrolizę – elementy elektrotechniki, wtyczki, korpusy cewek, elementy wodomierzy.

cały artykuł dostępny jest w wydaniu 4 (19) kwiecien 2009