Skonstruowanie precyzyjnie i delikatnie działającego ramienia chwytającego robota zawsze jest dużym wyzwaniem. Zespół naukowców z uniwersytetu w San Diego analizował w tym celu sposób poruszania się gekona.
Efekt „klejenia” się do powierzchni sprawia wrażenie, że aby się na niej utrzymać nie potrzeba żadnych większych sił. Kończyny gekona mają na powierzchni nanostrukturę w postaci mikroskopijnych włosków, które oddziałują na poziomie atomowym na molekuły powierzchni. Działanie takie umożliwiają zdefiniowane siły van der Waalsa. Przy pomocy fotolitografii zbudowano podobną do skóry na łapach zwierzęcia matrycę, zawierającą miliony struktur. Matryca posłużyła do wykonania jej woskowych kopii. Te z kolei, za pomocą powlekania wirowego, w tempie 10 do 20 arkuszy na godzinę, posłużyły do wykonania chwytaka. Wystarczyło przymocować otrzymany materiał do odlewu wykonanego z silikonu.