Garaż wielopoziomowy, nazywany dalej wielokondygnacyjnym, jako obiekt kubaturowy nie ma w historii żadnych pierwowzorów. Źródłem odległych inspiracji były wozownie i stajnie z poprzednich wieków. Pierwsze w historii budynki garaży wielokondygnacyjnych pojawiły się na początku XX wieku, w odpowiedzi na wysokie ceny gruntu działek budowlanych w miastach [1].
Czesław Pypno
Ciągłe poszukiwania nowych rozwiązań zmierzających do usprawnienia ruchu wewnątrz i zwiększenia pojemności garażu zaowocowały wieloma pomysłami. Patent z 1919 roku belgijskiego inżyniera F. d’Humya stał się podstawą rozwoju garaży podestowych, do dzisiaj powszechnie stosowanych (Rys. 1a) [2]. Opatentowany w 1926 roku zmechanizowany garaż, którego autorem jest francuski architekt L. Cuvillier przedstawiono na rysunku 1b [3]. Koncepcje z tamtych dekad nie rozwiązywały wielu konstrukcyjnych problemów, do których należała przede wszystkim mała ich sprawność w godzinach szczytu komunikacyjnego.
Rys. 1 Pierwsze patenty dotyczące garaży: a) koncepcja parkingu podestowego z 1919 r. [2], b) koncepcja parkingu mechanicznego z 1926 r. [3]
Do dziś największa niedogodność garaży automatycznych to możliwość tworzenia się długich kolejek przy wjeździe i przy odbiorze samochodu. Średnia przepustowość znanych garaży zautomatyzowanych wynosi 60 samochodów na godzinę. Garaż, który przedstawiamy w niniejszym artykule jest pozbawiony tych problemów [4].
Garaże jako obiekty budowlane można klasyfikować według różnych kryteriów [5]:
a) powierzchni garażu: małe do 100 m2, średnie 100-1000 m2 i duże powyżej 1000 m2;
b) liczby stanowisk postojowych: pojedyncze, wielostanowiskowe małe, do 20 stanowisk postojowych, wielostanowiskowe średnie, 20-200 stanowisk postojowych, wielostanowiskowe duże powyżej 200 stanowisk postojowych;
c) usytuowania stanowisk postojowych względem osi drogi dojazdowej (Rys. 2): ukośne pod kątem 45o, ukośne pod kątem 60o, prostopadłe, równoległe;
cały artykuł dostępny jest w wydaniu 10 (97) październik 2015
