Współczesna produkcja nastawiona jest na maksymalne skrócenie czasu nie tylko maszynowego, ale również poświęconego na projektowanie procesu technologicznego. Pomocne są w tym narzędzia, dzięki którym sprawnie i zgodnie z wymaganiami można przygotowywać kolejne operacje, skutecznie radząc sobie z różnymi problemami technologicznymi.
Wojciech Bućko
Podczas obróbki elementu częstym problemem mogą być różnego rodzaju fasolki, otwory czy kieszenie, które z technologicznych powodów muszą zostać w danej operacji opuszczone. W takiej sytuacji powszechnym rozwiązaniem jest powielenie modelu i modyfikacja geometrii poprzez usunięcie niechcianych obszarów. Do takiego zabiegu konieczny jest dodatkowo program CAD. Łatwiej mają użytkownicy zintegrowanych systemów CAD/CAM, gdzie można przenosić się między modułami wewnątrz jednego oprogramowania. Istnieją również programy, które dają możliwość ograniczenia wspomnianej obróbki już wewnątrz modułu CAM bez konieczności wychodzenia do modelowania (np. ZW3D). Przy wyborze obrabianej geometrii określa się czy otwory mają być pomijane czy też nie. Efekt takiego rozwiązania jest o tyle dobry, że wygenerowane ścieżki narzędzia znajdują się również nad omijaną geometrią. Dzięki temu ruch narzędzia jest płynniejszy, a naddatek pozostaje jednorodny na całej ścianie (Rys. 1).
Rys. 1
W celu szybszego uzyskania efektu końcowego stosuje się także maksymalnie duże narzędzia. Po takiej obróbce często należy jeszcze usunąć pozostały naddatek, wynikający z braku możliwości wjazdu narzędzia we wszystkie obszary detalu. Wówczas pomocna będzie obróbka resztek materiału. Wiele systemów CAM ma możliwość analizy stanu półfabrykatu po jednej z operacji i tworzenia ścieżki narzędzia w miejscach istniejącego naddatku. Dzięki temu nie ma niepotrzebnych ruchów w powietrzu, a tylko tam, gdzie obróbka powinna zostać przeprowadzona. Trudniej jest podzielić naddatek w operacjach wykańczających. Nietypową obróbką resztek jest również operacja wykańczająca naroży – często strategicznych miejsc w ujęciu naddatków wynikających z geometrii użytego wcześniej frezu. W niektórych programach użytkownik ma możliwość ustawienia kąta granicznego, aby rozdzielić ruchy na płaskich i stromych obszarach.
cały artykuł dostępny jest w wydaniu 3 (102) marzec 2016
