W przypadku złożonych elementów, konstruktorzy niejednokrotnie rozrysowują schemat konstrukcji i umieszczają główne elementy na rysunku płaskim. Jest to oczywiście szkic danego złożenia czy podzespołu, który można wykorzystać do dalszego rozwoju projektu. W niektórych sytuacjach jest to wręcz niezbędne, gdyż umożliwia wyeliminowanie wielu problemów już na etapie koncepcji projektu, bez konieczności budowania jego dokładnej reprezentacji w 3D. Podejście takie umożliwia również korzystanie z szerokiej bazy elementów, które są dostępne w postaci rysunków płaskich, czy wręcz z wcześniejszych projektów, gdzie nie były tworzenie reprezentacje przestrzenne konstrukcji.
Bernard Pacula
Przykład takiego postępowania pokazany jest na rysunku 1 – jest to fragment części roboczej pługu. Konstrukcję taką można rozwijać metodą dodawania kolejnych elementów, modelując je bezpośrednio w kontekście złożenia, jak i wstawiając gotowe komponenty. Tworząc jednak w taki sposób, można sprawdzić powiązania pomiędzy poszczególnymi elementami czy też po prostu ruchliwość konstrukcji dopiero mając kompletny produkt. Oczywiście, do analizy kolizji potrzebne będą już modele przestrzenne, ale podstawowe sprawdzenie poprawności konstrukcji, czy też dobranie odpowiednich parametrów np. wysięgu, możliwe jest już na etapie tworzenia płaskiej koncepcji projektu.
Rys. 1
W celu budowania wirtualnego produktu, bazując na wykorzystaniu zarówno komponentów 3D, jak i profili płaskich, można wykorzystać narzędzie tworzenia wirtualnej struktury komponentów. Wybierając w środowisku złożenia Narzędzia -> Pomoce -> Edytor struktury komponentów, uzyskujemy dostęp do dodawania kolejnych składników złożenia (Rys. 2).
W naszym przykładzie widać, iż w strukturze są już dodane pewne komponenty wirtualne oraz złożenie, które znajduje się w obszarze roboczym. Z tego poziomu możliwe jest wstawienie zarówno podzespołu, jak i pojedynczych części, także blaszanych.
cały artykuł dostępny jest w wydaniu 10 (109) październik 2016
