Zaokrąglenia pozostają nieodzownym elementem konstrukcyjnym projektowanych części, bez względu na sposób ich wytwarzania. W przypadku wtrysku tworzywa lub odlewania, poza oczywistym aspektem czysto estetycznym, wywierają one również wpływ na technologiczność części, będąc w pewnych sytuacjach kluczowym elementem w zachowaniu jednorodnej grubości ścianek. Wraz z wzrostem komplikacji geometrii modelu 3D rosną wymagania względem generowanych zaokrągleń.
Jacek Mydlikowski
Podstawowym zadaniem odpowiedniego narzędzia w CAD staje się tworzenie powierzchni stycznych, o przekroju łuku, wzdłuż wskazanych krawędzi do sąsiadujących obok powierzchni. Kolejnym krokiem pozostaje połączenie schodzących się zaokrągleń, o ile wskazane krawędzie schodzą się do wspólnego wierzchołka. Takie połączenia, ze względu na liczbę zaokrągleń oraz miejsce ich wzajemnego spotkania się, mogą generować problemy użytkownikom CAD. Warto zatem znać pewne uniwersalne metody radzenia sobie z kłopotliwymi przypadkami.
Zanikająca krawędź
Pierwszym pospolicie występującym przykładem zaokrąglenia kłopotliwego dla części CAD jest przypadek zanikającej krawędzi. Objawia się on przechodzeniem dwóch przecinających się wzajemnie powierzchni w jedną. Większość CAD-ów radzi sobie z tym zwężając zaokrąglenie, aż do jego zaniku. Część potrafi udźwignąć to zadanie jak należy i umożliwia zaokrąglenie ze stałym odstępem krawędzi zaokrąglenia (np. w Creo to opcja Round > Chordal), aż do zaniku krawędzi. Niemniej, zdarzają się sytuacje na pierwszy rzut oka trywialne, a dla systemu jednak nie do udźwignięcia.
cały artykuł dostępny jest w wydaniu 7/8 (130/131) lipiec/sierpień 2018
