Do materiałów twardych zaliczyć można, m.in.: stale obrobione cieplnie o twardości w zakresie 45-65 HRC i żeliwa o twardości około 400-600 HB; materiały te należą do grupy zastosowań materiałów skrawających H wg normy ISO 513:2012.
Kazimierz Czechowski, Iwona Wronska
Jednym ze wskaźników charakteryzujących obrabialność materiału jest opór właściwy skrawania kc stanowiący iloraz wartości głównej obwodowej siły skrawania Fc i pola przekroju poprzecznego warstwy skrawanej A. Wskaźnik ten podawany jest najczęściej dla A = 1 mm2 przy grubości warstwy skrawanej 1 mm (w MPa lub N/mm2) i oznaczany jako kc1.1 (lub kc1). W tabeli 1 podano orientacyjne wartości jednostkowego oporu właściwego skrawania dla poszczególnych grup zastosowań materiałów skrawających podanych w ww. normie [1].
Wysoka twardość materiałów obrabianych należących do grupy zastosowań materiałów skrawających H wg ISO 513:2012 powoduje, że podczas ich obróbki wiórowej powstają wysokie temperatury w strefie skrawania oraz występuje bardzo duże ścierne oddziaływanie na narzędzie. Dlatego materiał ostrza skrawającego powinien charakteryzować się bardzo dużą twardością i stabilnością chemiczną w wysokich temperaturach, a także dużą wytrzymałością mechaniczną i odpornością na ścieranie. Wymagania te spełnia ceramika narzędziowa (tlenkowa, mieszana i azotkowa) oraz polikrystaliczny regularny azotek boru (PCBN), których właściwości nierzadko podwyższone są jeszcze za pomocą naniesionych na ostrza powłok przeciwzużyciowych. Powłoki naniesione na ww. materiały spełniają podobną rolę jak w przypadku powłok nanoszonych na węgliki spiekane (wysoka odporność na zużywanie, izolacja termiczna, niski współczynnik tarcia), a przy tym dodatkowo zmniejszają skłonność do powstawania pęknięć lub wykruszeń (eliminując miejsca inicjacji pęknięć w porowatych materiałach ceramicznych) [1-4].
cały artykuł dostępny jest w wydaniu 9 (132) wrzesień 2018
