Współczesne środowiska CAD to aplikacje o szerokich możliwościach, innowacyjnych narzędziach oraz coraz większym wsparciu użytkownika w procesie projektowania produktu. Wciąż jednak, nawet najlepsze algorytmy nie zastąpią doświadczenia, a najbardziej „inteligentny” system nie naprawi źle przygotowanego modelu. Te ostatnie mogą dawać przyjemność w pracy z nimi, bądź stać się źródłem niepożądanej zwłoki, związanej z problematycznym wprowadzaniem koniecznych zmian. Stąd, dość szybko wśród użytkowników CAD pojawiła się pewna refleksja, aktualna do dziś, dotycząca dwóch typowych dróg modelowania.
Jacek Mydlikowski
Modelowanie pionowe
Konwencjonalny sposób pracy nad modelem 3D w środowisku CAD polega na dowolnej kolejności tworzenia cech oraz przypadkowej (w większej części chaotycznej) strukturze modelu. Geometria powstaje bez wcześniejszego planu, niejako „w locie”, jako wynik upodobań czy widzimisię użytkownika. Struktura modelu zostaje zaczepiona na fundamencie początkowych cech i później budowana względem nich, powodując pionowe, hierarchiczne powiązanie cech między sobą. Istotą tego podejścia staje się brak wyraźnych, logicznych obszarów modelu, przez co nawigacja w drzewku wraz z rosnącą liczbą cech okazuje się utrudniona.
Rys. 1
Powiązania wzajemne pomiędzy nimi są liczne i skomplikowane, a relacje rodzic/dziecko nie jasne. Czyni to powstały w ten sposób model wrażliwym na zmiany i mało przejrzystym. Wprowadzenie prostych zmian w początkowych cechach, bywa destrukcyjne dla całego modelu (Rys.1).
cały artykuł dostępny jest w wydaniu 12 (135) grudzień 2018
