(komentarz gospodarczy)

Kiedy przygotowywałem książkę pt. „Socjalizm według Unii”, Žilvinas Šilėnas, prezydent Litewskiego Instytutu Wolnego Rynku, a aktualnie prezydent amerykańskiej Fundacji Edukacji Ekonomicznej, powiedział mi anegdotę, że jeśli Unia Europejska zakaże widelców, to litewscy biurokraci zakażą również łyżek. Zjawisko to znane jest jako goldplating (pozłacanie).

Tomasz Cukiernik

Ministerstwo Finansów przygotowuje właśnie opodatkowanie przychodów firm świadczących usługi cyfrowe, tłumacząc to koniecznością dostosowania naszego prawa do dyrektywy UE. Zresztą, zdecydowana większość polskiego prawa jest uchwalana tylko dlatego, by wdrożyć unijne wymagania. Jednak bardzo często zdarza się tak, że polskie władze wprowadzają przepisy albo je interpretują i egzekwują w bardziej nieprzyjazny dla przedsiębiorców sposób niż żąda tego Bruksela. Tak było np. w przypadku procedur starania się o unijne fundusze. Skomplikowane regulacje w tym zakresie wymagały dodatkowej niepotrzebnej pracy biurokratycznej i bezcelowo wydłużały cały proces, co zwiększało koszty związane ze staraniem się beneficjentów o pieniądze z Unii. Podobnie obowiązujący w Polsce VAT ma podstawową stawkę 23%, mimo że minimalny poziom tego podatku w UE wynosi 15%. Z kolei stawka akcyzy na energię elektryczną dla odbiorców biznesowych jest w Polsce niemal dziesięć razy wyższa niż unijne minimum.
Choć regulacje UE mają swoje ciężkie grzechy na sumieniu, to zdaniem ekspertów, w niektórych sprawach jako państwo – w odniesieniu do prawa unijnego – Polacy zachowują się jak nuworysze. Jesteśmy bardziej papiescy niż papież. Przesadzamy z wymogami. Zamiast zajmować się celowościową analizą dyrektyw, ustawodawcy literalnie je przepisują, mimo że nie wynika to z prawa unijnego. Jest to wyłącznie konsekwencją takiego polskiego niedouczenia, niepokoju, czy na pewno robimy to zgodnie z prawem. Problem ten dotyczy wielu zagadnień odnoszących się do całej gospodarki.

cały artykuł dostępny jest w wydaniu 7/8 (142/143) lipiec/sierpień 2019