Wstępnie możemy stwierdzić, że wypełnienie gniazda przebiega równomiernie – brak wyraźnych zawahań strugi, niewielkie różnice pomiędzy skrajnymi wartościami temperatury czoła potwierdzają stabilność procesu. Założona wartość ciśnienia, w stosunku do obliczonej, jest wystarczająca do pokonania oporów przepływu w gnieździe. Dodatkowo otrzymaliśmy informacje na temat pułapek powietrznych i linii łączenia. Jednak analiza została przeprowadzona tylko dla jednego gniazda, nie uwzględniając układu wtryskowego i fazy docisku, czyli nie mamy informacji na temat przebiegu skurczu w wyprasce i jego wpływu na deformacje. Dlatego też po zaprojektowaniu ww. układu, jak i układu chłodzenia, powtórnie powinniśmy przeprowadzić analizę w celu zweryfikowania powyższych wyników.
Przechodzimy do wydzielenia części formujących, bazując na geometrii, którą ukończyliśmy w części drugiej artykułu (Projektowanie i Konstrukcje Inżynierskie, styczeń/luty 2011).
Ponieważ korzystamy z oprogramowania w wersji Foundation XE, przypisanie skurczu jaki i modelowanie powierzchni podziału wykonamy w obrębie pliku Part. Większość użytkowników Creo (Pro/E) w ww. wersji przypisuje skurcz poprzez polecenie Scale Model, dostępne z menu Edit.

Jednak podstawową wadą tego polecenia jest jego brak w drzewie, a co za tym idzie niemożność późniejszej edycji. My przypiszemy skurcz za pomocą opcji Transform (która należy do grupy cech odpowiedzialnych za deformacje), dostępnej z menu Insert/Warp (Rys. 17). Przechodzimy do zakładki References i jako Geometry wybieramy model uchwytu, dodatkowo zaznaczając układ, w stosunku do którego nastąpi skalowanie (Rys. 18). Klikamy ikonę Transform, wybieramy Center w opcjach Scale (Rys. 19) i przechodzimy do zakładki Options. Klikając na narożnik powstałej klatki aktywujemy zakładkę Options i uzyskujemy możliwość skalowania bryły w osiach X, Y, Z. Przypisujemy wartość skurczu równą 0,5 %. (Rys. 20) i zatwierdzając klawiszem Enter, kończymy polecenie. Od tego momentu opcja skurczu będzie uwzględniona w drzewie pod postacią cechy Warp. W przypadku naszego detalu przyjęliśmy pewne uproszczenie nie rozdzielając skurczu wzdłużnego i poprzecznego, zaznaczyć jednak należy, że za pomocą Warp’a mamy również i taką możliwość.
Kolejnym etapem będzie wydzielenie części formujących. Na wstępie utworzymy kilka warstw pomocniczych, dzięki którym łatwiej będzie nam operować powstałymi powierzchniami.

Z menu View wybieramy Layers i poleceniem New Layer tworzymy trzy warstwy o nazwie: Matryca, Stempel, Bryła (Rys. 21), przypisując tej ostatniej utworzoną geometrię (Rys. 22). Wybieramy jedną ze ścian modelu i klikając prawym klawiszem myszy w jego obrębie zaznaczamy opcję Solid Surfaces (Rys. 23), a następnie z menu Edit wybieramy kolejno Copy i Paste. Skopiowaliśmy „skorupę” opisującą nasz model, możemy teraz zmienić jej kolor, korzystając z palety Appearance Gallery. Od tej chwili będziemy bazować na skopiowanym zespole powierzchni (Quilt). Warstwę Bryła wygaszamy za pomocą polecenia Hide. Kolejnym krokiem będzie rozdzielenie „skorupy” na dwie grupy powierzchni, które posłużą do przycięcia matrycy i stempla. Z menu Edit wybieramy polecenie Trim (Rys. 24) i jako płaszczyznę tnącą wskazujemy Top. Dodatkowo zaznaczymy ikonę odpowiedzialną za cięcie powierzchni za sprawą konturu utworzonego w kierunku wektora prostopadłego do płaszczyzny cięcia, zwracając uwagę na zwroty strzałek (Rys. 25). Po tak przeprowadzonej operacji dostajemy dwie oddzielne powierzchnie podziału. Zarówno w jednej, jaki i drugiej musimy zaślepić otwór powstały w miejscu zamykania matrycy ze stemplem(Rys. 26, 27).