Kompozyty węglowe i kewlarowe znajdują coraz szersze zastosowania. Do ich wzmacniania często stosuje się nanorurki węglowe. Niestety, zwykle układają się one nierównomiernie, zbrylają się w niektórych miejscach, a nie docierają do innych. Warstwowa struktura kompozytu bywa jego słabością. Włókno węglowe lub kewlar na matrycy polimerowej często się rozwarstwia. Idealnie wykonane kompozyty są jak dotąd tajemnicą kilku producentów na świecie.
Zastosowanie nanokryształów celulozowych zapobiega tym negatywnym zjawiskom. Kryształy „wiążą” nanorurki z włóknami i rozkładają je proporcjonalnie. Ponadto są najtańszą częścią kompozytu, ponieważ pozyskuje się je z drewna odpadowego, przetworzonego w pulpę drzewną. Naukowcy z National Science Foundation opracowują metodę jak najprostszego naniesienia na włókna i użycia nanokryształów celulozy. Już otrzymali kompozyty przewyższające wytrzymałością i jakością te, używane w przemyśle lotniczym i samochodowym.
nsf.gov
