Kompozyty w coraz większym stopniu opanowują technikę lotniczą i kosmiczną. Mają jednak swoje wady. Kompozyt epoksydowo węglowy narażony na promieniowanie w lotach stratosferycznych i kosmicznych kruszeje, występują również niepożądane zjawiska związane z elektrycznością statyczną. Obecnie najpowszechniejsząmetodą zabezpieczania są aluminiowe ekrany. Niestety nie są one stabilne termicznie, a ponadto powodują wzrost kosztów produkcji i masy kompozytowych elementów.
Na uniwersytecie Surrey przy wsparciu Airbus Defense opracowanonową nanopowłokę ochronną, która jak twierdzi dyrektor Instytutu Zaawansowanych Technologii (ATI) prof. Ravi Silva, może stać się standardem w technice lotniczej i osmicznej. Posiada szerokie zastosowanie zarówno w przypadku zabezpieczania części ruchomych, jak i statycznych. Powłokę tworzy bardzo gęsta struktura sieciowa, określana jako superlattice. Powłoka jest aplikowana w warunkach próżni, w temperaturze pokojowej. Grubość warstwy nie przekraczajednego mikrometra. Rozwiązanie może przezwyciężyć wiele problemów związanych z lotamina największych wysokościach
i prędkościach hipersonicznych.
surrey.ac.uk
