Ręczne skrobanie jest obróbką służącą wykończeniu powierzchni stykowych, do dziś stosowaną w przemyśle. Czy w obliczu tak ogromnego rozwoju technologii i nowoczesności wdrażanych rozwiązań ręczna obróbka może okazać się najlepsza? Co przemawia za jej zastosowaniem?
Mariusz Wilkowski
Skrobanie polega na ręcznym skrawaniu wstępnie obrobionej powierzchni za pomocą skrobaka. Warstwa skrawana występuje w postaci drobnych wiórów o grubości ok. 0,01 mm. Obrabianą powierzchnię naznacza się specjalnym tuszem, np. przy pomocy płyty traserskiej. Zabieg ten uwidacznia, w których miejscach dochodzi do styku dwóch powierzchni. Ślady oznaczające lokalne wypukłości powierzchni zostają usunięte. Ponowne tuszowanie powierzchni pozwala zauważyć, że ślady są mniejsze, jest ich więcej, oraz łącznie zajmują większą powierzchnię. Operacje powtarza się aż do osiągnięcia pożądanego rezultatu. Przykładowo, prowadnice dokładnych obrabiarek powinny mieć przynajmniej 12 śladów na powierzchni kontrolnej o wymiarach 25x25 mm. Najdokładniejsze powierzchnie mają nawet 25 śladów, są to głównie przyrządy pomiarowe.
Płyta traserska nasmarowana specjalnym tuszem do skrobania. Przesuwanie płytą po obrabianej powierzchni zostawia ślady, które pokazują faktyczne miejsca styku.
Skrobanie stosuje się jako obróbkę końcową powierzchni stykowych, zwłaszcza tych, przesuwających się względem siebie. Skrobaniu podlegają przede wszystkim prowadnice obrabiarek, liniały, płyty traserskie, wodziki silników, panwie łożysk, itd. Skrobane są również powierzchnie, dla których nie sprawdzają się inne metody obróbki. Skrobanie jest metodą popularną przy remontach obrabiarek ze względu na możliwość prowadzenia prac „w terenie”.
cały artykuł dostępny jest w wydaniu 1/2 (88/89) styczeń-luty 2015