W poprzednim odcinku tego cyklu omówiłem możliwości pracy z dużymi złożeniami w trybie Visualization Mode, w którym system automatycznie generuje lub odświeża reprezentacje graficzne w formacie *.CGR. W tej części proponuję rozważyć inne możliwości generowania plików w tym formacie.
Andrzej Wełyczko
Rozważmy koncepcyjny model silnika, którego wszystkie pliki (*.CATPart i *.CATProduct) mają wielkość 34,2 MB (Rys. 1).
Rys. 1
Tak, nie jest to wielki model, ale jak już pisałem wcześniej, to tylko przykład wybrany przeze mnie w celu pokazania możliwości systemu CATIA podczas pracy z dużymi złożeniami.
Jeśli ten sam model otworzymy w trybie Visualization Mode, to automatycznie wygenerowane przez system pliki *.CGR dla wszystkich części (typu *.CATPart) tego zespołu mają wielkość 8,0 MB (Rys. 2). Zyskujemy sporo, w porównaniu z wielkością plików *.CATPart i *.CATProduct, ale czy takie rozwiązanie jest optymalne dla naprawdę dużych złożeń? Nie można przecież wykluczyć, że konstruktor będzie chciał samodzielnie kontrolować stopień uproszczenia wizualizacji, czyli zdefiniować własne pliki w formacie *.CGR.
Praca w trybie Visualization Mode pozwala zredukować ilość danych koniecznych do przetwarzania w pamięci komputera, bo system ładuje tylko reprezentacje graficzne (bez parametrów geometrycznych i „historii” tworzenia) wszystkich części zespołu, ale reprezentacje graficzne są w tym trybie tak samo duże jak te, stosowane w trybie Design Mode (Rys. 3).
Dlaczego? Standardowy algorytm definiowania plików *.CGR generuje uproszczone wizualizacje dla wszystkich komponentów zespołu, czyli także dla tych, które nie są widoczne! Wniosek: potrzebny jest taki algorytm generowania reprezentacji graficznych, który uwzględnia tylko istotne dla wizualizacji komponenty zespołu z zadaną przez użytkownika dokładnością.
cały artykuł dostępny jest w wydaniu 9 (108) wrzesień 2016
