Przygotowanie alternatywnych reprezentacji graficznych dla wszystkich komponentów projektowanego wyrobu nie jest ani konieczne, ani efektywne i dlatego trzeba zdefiniować odpowiednią dla dużych złożeń metodykę konstruowania wybranych (skomplikowanych geometrycznie) części.
Andrzej Wełyczko
Taka metodyka zastosowana w systemie CATIA V5 powinna uwzględniać następujące zalecenia:
- Ustawienia systemowe powinny umożliwiać swobodne przełączanie pomiędzy trybami Design Mode i Visualization Mode.
- Odpowiednio do aktualnego zadania konstrukcyjnego użytkownik systemu powinien stosować polecenia Load/Unload i Selective Load – reprezentacje graficzne komponentów, które nie są istotne do wykonania aktualnego zadania powinny być wyłączone.
- Wybrane (duże i geometrycznie skomplikowane) komponenty powinny mieć zdefiniowane alternatywne reprezentacje graficzne (*.CGR i/lub *.CATShape). Aktywność tych reprezentacji może być kontrolowana za pomocą poleceń Manage Representations, Activate/Deactivate Node, Activate/Deactivate Terminal Node lub za pomocą narzędzi z grupy Knowledgeware (Rule, Reaction, Macro).
Rys. 1
Zastosowanie tych zaleceń w praktyce może być znacznie łatwiejsze (szczególnie w odniesieniu do punktu 3 powyżej) wtedy, gdy przygotowane zostaną odpowiednie modele startowe (szablony), których istotną częścią jest odpowiednia dla specyficznego zastosowania struktura części/komponentu/produktu – na przykład Root_Product_Startup_Template (Rys.1).
W strukturze tego modelu startowego można wyróżnić kilka węzłów:
- Service – model, w którym zdefiniowany jest tylko globalny układ współrzędnych.
- Product Architecture – węzeł przeznaczony do przechowywania definicji elementów podstawowych: punktów, linii, płaszczyzn czasem powierzchni i parametrów, czyli inaczej szkieletów konstrukcyjnych. Podstawowe elementy geometryczne mogą być zdefiniowane w jednym lub kilku plikach i są zwykle w przypadku projektowania dużych złożeń zarządzane przez dedykowaną do tego typu zadań osobę – tu: Product Architect.
- Engineering – węzeł przeznaczony dla konstruktora (tu: Product Designer). Tu zapisana jest kompletna struktura konstrukcyjna projektowanego wyrobu.
DMU – węzeł przeznaczony dla tych uczestników procesu projektowego, którzy „konsumują” wyniki pracy konstruktora, czyli na przykład wykonują przestrzenną analizę geometryczną, analizy kinematyczne, tworzą dokumentację 2D, itd. - Parameters – parametry umożliwiające zarządzanie różnymi reprezentacjami komponentów wymaganymi przez różnych użytkowników; także parametry krytyczne – na przykład położenie środka ciężkości, masa, itp.
cały artykuł dostępny jest w wydaniu 11 (110) listopad 2016
