Przyjemność czy konieczność? Rzecz o wymiarach gabarytowych projektowanych części

: Opublikowano: 09 kwietnia 2011

Jadąc dzisiaj rano do pracy usłyszałem w mojej ulubionej stacji radiowej następujące zdanie: „Wszystko co robimy, robimy albo dla przyjemności albo z konieczności lub dlatego, żeby się przed czymś zabezpieczyć.” To zdanie w połączeniu z lekturą niektórych wypowiedzi publikowanych na forum internetowym poświęconym tematyce CAD zainspirowało mnie do pisania.

Andrzej Wełyczko

Zamiast czasownika „pisać” powinienem raczej użyć „projektować”, bo w moim przypadku samo pisanie jest gdzieś na końcu, czyli dopiero wtedy, kiedy wybrany przeze mnie problem konstrukcyjny jest „rozpracowany” (przygotowane modele przestrzenne oraz rysunki ilustrujące temat). Ja oczywiście „bawię się” systemem CATIA dla przyjemności, ale mam nadzieję, że rezultat tej zabawy może pomóc Czytelnikom Projektowania i Konstrukcji Inżynierskich wykonać to, co jest konieczne lub przed czymś się zabezpieczyć.
Pomimo tego, że z pozycji konstruktora model przestrzenny projektowanej części zawiera wszystkie niezbędne informacje, to jednak ciągle ostatnim etapem procesu projektowania jest sporządzenie rysunku wykonawczego. A ten poza rzutami, przekrojami, szczegółami zawiera trywialną, z punktu widzenia dostawców systemów CAD 3D, tabelkę. I tu mamy tytułową konieczność, która zwykle nie jest przyjemnością. Bo co może być przyjemnego podczas wstawiania do tabelki tego, co już istnieje w modelu przestrzennym? Rzecz jednak dzisiaj nie o tabelce jako takiej, ale o wymiarach gabarytowych projektowanej części, które z oczywistych powodów w takiej tabelce powinny się znaleźć.
Czy w systemach CAD 3D jest polecenie, które dla wskazanego modelu przestrzennego określi jego wymiary gabarytowe? CAD, którym ja się „bawię” nie ma takiego polecenia. To oczywiście nie oznacza, że nie można nic zrobić. W każdym systemie CAD można przecież mierzyć, ważyć, liczyć, itd. No tak, ale żeby zmierzyć, to trzeba wiedzieć co i jak zmierzyć, a potem zastanowić nad metodą, która zagwarantuje powiązanie geometrii modelu przestrzennego, pomiarów i tego, co jest wpisane w tabelce, w polu Wymiary gabarytowe. Bo nie trzeba chyba uzasadniać, że po każdej modyfikacji kształtu lub wymiarów modelu przestrzennego powinny się także zmienić wpisane w tabelkę rysunkową Wymiary gabarytowe czyli należy powiązać przyjemne (3D) z koniecznym (2D).
Jak? Najprostszą metodą jest pomiar „ręczny” (na przykład M.1, M.2 i M.3 na rysunku 1) oraz definicja formuły, która na podstawie tych pomiarów ustali wartość parametru tekstowego (tu XYZ). Konieczna jest także integracja tabelki rysunkowej z parametrem XYZ, która w przypadku generowania tejże tabelki za pomocą makra jest prostą modyfikacją kodu źródłowego tego makra.

cały artykuł dostępny jest w wydaniu 11 (26) listopad 2009