W wielu przypadkach, gdzie pojawia się kwestia modelowania skomplikowanych kształtów, użytkownicy decydują się na tworzenie geometrii z wykorzystaniem modelowania sekwencyjnego. Oczywiście, nie jest to błąd, gdyż przeważnie i tak wykończenie trudnych do zamodelowania kształtów jest dopracowywane tradycyjnie, z wykorzystaniem szkiców i operacji bazujących na profilach. Czy jednak stosowanie tej metody od samego początku procesu projektowania jest optymalnym rozwiązaniem?

Bernard Pacula

W artykule chciałbym przedstawić sposób na przyspieszenie pracy poprzez łączenie zalet  środowiska sekwencyjnego z synchronicznym, nawet w sytuacji tworzenia całej konstrukcji przez tryb sekwencyjny.
Aby móc przedstawić sposób podejścia i optymalnego wykorzystania możliwości programu, skupimy się na wykonaniu przykładowego obiektu przedstawionego na rysunku 1.


Rys. 1

Jest to typowy pojemnik wykonany z tworzywa lub szkła. Podchodząc w klasyczny sposób do jego utworzenia należałoby utworzyć szkic zawierający podstawę obiektu i skopiować go na płaszczyznę równoległą lub utworzyć na takiej płaszczyźnie kolejny zarys. Warto przy okazji wspomnieć, iż kopiowanie to można wykonać za pomocą polecenia Narzędzia główne -> Szkic -> Powiel elementy szkicu. Za jego pomocą można utworzyć kopię asocjatywną (będącą powiązaną ze szkicem bazowym), kopię nieasocjatywną (odzwierciedlającą jedynie bieżący kształt obiektu bazowego) lub przenieść szkic na nową płaszczyznę. W przypadku gdy profil ma być kontynuowany w kolejnych wyciągnięciach, warto korzystać z asocjatywności, gdyż odpada konieczność pilnowania zgodności profili. W tym konkretnym przypadku lepiej jednak utworzyć kopię bez powiązania, gdyż możliwa będzie wtedy niezależna modyfikacja kształtu podstawy i góry. Po umieszczeniu obu profili możliwe jest ich połączenie, w celu otrzymania bryły. Do tego celu wykorzystać można polecenie Narzędzia główne -> Bryły -> Wyciągnięcie przez przekroje. Po jego wykonaniu dostępna jest już baza do dalszych modyfikacji (rys. 2).
Chcąc wykonać skręcenie należy wejść w edycję szkicu, gdzie można go dowolnie obracać, powodując uzyskanie pożądanego kształtu. Tutaj jednak elastyczność modelowania w pełni sekwencyjnego się kończy i pojawia się problem  np. z pochyleniem ścianki górnej pod pożądanym kątem. W takiej sytuacji należałoby zdefiniować na nowo profil lub wykorzystywać za każdym razem użyte wcześniej polecenie powielenia elementów szkicu w trybie przeniesienia. Jest to jednak znaczne utrudnienie modyfikacji, powodujące stratę czasu i pogorszenie możliwości edycyjnych części.

cały artykuł dostępny jest w wydaniu 9 (72) wrzesień 2013

Czytaj także:

Inżynieria odwrotna z zastosowaniem pomiarów 3D

Analiza modalna jako narzędzie do rozwiązywania problemów inżynierskich

Edytowanie i praca z menu za pomocą Visual LISP

RENDERING w SolidWorks