Ostatni, końcowy etap konstrukcji wykonujemy na modelu bryłowym, popularnie zwanym solidem. W tym celu z dotychczasowego modułu GSD przechodzimy do Part Design. Dysponując prawidłowo zamkniętym modelem powierzchniowym w formie join’a, za pomocą funkcji Close Surface w grupie narzędziowej Surface-Based Features generujemy nasz solid.
Dalszą pracę kontynuujemy, modyfikując solid, ukrywszy przedtem funkcją hide wykorzystany do jego stworzenia model powierzchniowy. W modelu bryłowym modelujemy gniazda, w których zostaną zamontowane specjalne metalowe wkładki, zapewniające pewne połączenie naszego panelu dachowego z mechanizmem składania dachu, oraz przykręcenie profili nośnych uszczelnień panelu dachowego. Kształt gniazd jest powtarzalny, toteż wystarczy wykonać po jednym modelu bryłowym dla każdego rodzaju gniazda montażowego, a następnie rozmieścić gniazda w modelu bryłowym panelu dachowego w określonych miejscach.
Aby wykonać operację rozmieszczania wkładek montażowych w ich pozycjach w panelu dachowym, zamodelowano kształt gniazd montażowych i wkładek w postaci pojedynczych modeli solidowych w przestrzeni, wokół osi układu współrzędnych. Następnie, po chwilowym powrocie do modułu modelowania powierzchniowego GSD, funkcją Extract z palety Operations, uzyskano zamknięte modele powierzchniowe, dla wszystkich elementów gniazd i wkładek. Dalszym etapem działania było umieszczenie w przyszłych miejscach ich rozmieszczenia, pomocniczych układów współrzędnych Axis Systems z palety Tools. Orientacja pomocniczych układów współrzędnych powinna być tak skonfigurowana, aby po zastosowaniu funkcji Axis to Axis z palety Transformations, zorientowane oryginalnie w początku układu współrzędnych „wyekstraktowane” powierzchnie gniazd i wkładek znalazły się w pożądanej przez nas pozycji. Powróciwszy ponownie do modułu modelowania bryłowego, tworzymy z rozmieszczonych powierzchni funkcją Close Surface modele solidowe i ukrywamy niepotrzebne nam już powierzchnie.
Korzystając z palety Boolean Operations, wybieramy funkcję Remove, otrzymując w efekcie końcowy model bryłowy z gotowymi gniazdami, w których możemy zainstalować odpowiednie wkładki montażowe. Jeśli dysponujemy stosowną biblioteką, w której znajdziemy potrzebne nam wkładki, importujemy je do naszego modelu, a w przeciwnym wypadku modelujemy je podobnie jak uczyniliśmy to wcześniej z pomocniczymi modelami gniazd pod nasze wkładki. W ten sam sposób rozmieszczamy wkładki w modelu.
Na zakończenie pracy pozostaje nam szczegółowa kontrola poprawności naszej konstrukcji i uporządkowanie drzewka, które – jak wskazuje praktyka - często zawiera niewłaściwie rozmieszczone lub zbędne elementy konstrukcyjne. Dzięki przestrzeganiu zasad niezależnej parametryzacji modelu, oraz konsekwencji w porządkowaniu drzewka systemowego, możemy dysponować pełnowartościowym modelem części, a w razie potrzeby dokonania nieuniknionych w procesie rozwoju konstrukcji zmian, sięgając do odpowiednich obszarów drzewka, jesteśmy w stanie przeprowadzać je stosunkowo niewielkim nakładem czasu, w większości przypadków licząc na pełną regenerację modelu.

Marcin Szcześniak

artykuł pochodzi z wydania 9 (24) wrzesień 2009

Czytaj także:

Strefa zgniotu wielokrotnego użycia

Modelowanie kontaktu

Modelowanie połączenia rury z obejmą – część II - kontakt

Rozwijanie elementów deformowanych