Technologie wytwarzania przyrostowego i wtrysku proszków metali (MIM), klasyfikowane jako zaawansowane metody produkcji, wzajemnie się uzupełniając stanowią alternatywę dla konwencjonalnych technologii produkcyjnych. Komplementarność obu metod przejawia się na różnych etapach procesu powstawania wyrobu, co otwiera wiele możliwości do wykorzystania w zakładach produkcyjnych.
Jacek Zbierski
Wytwarzanie przyrostowe zielonej części
Druk 3D metodą ekstruzji stopionego filamentu (FFF – Fused Filament Fabrication) to najbardziej rozpowszechniona – pod względem liczby urządzeń – technika druku przyrostowego. Obok popularnych filamentów z tworzyw termoplastycznych, takich jak PLA czy ABS, obecnie na rynku dostępnych jest coraz więcej specjalistycznych rozwiązań, które wykorzystują filamenty kompozytowe, a także metaliczne. Ze względu na wymogi technologiczne filament do druku 3D z metalu stanowi połączenie sproszkowanego metalu (do 90% w stosunku masowym) z komponentem wiążącym na bazie tworzyw sztucznych i dodatków. Właściwości filamentu i parametry ekstruzji mają wpływ na jakość uzyskanego wyrobu. Rozwiązaniem ułatwiającym druk detali o bardziej złożonej geometrii jest zastosowanie osobnej głowicy ekstruzyjnej do druku struktur podtrzymujących, tzw. supportów, przy pomocy filamentu z łatwo usuwalnego materiału. Rozmieszczenie podpór należy uwzględnić przygotowując model do druku.
Podstawowe parametry druku zielonych części metodą FFF:
- minimalna wysokość warstwy – 50 μm,
- prędkość druku – kilka-kilkunaście-kilkaset cm³/h (w zależności od średnicy dyszy i parametrów ekstruzji).
Cały artykuł dostępny jest w wydaniu płatnym 9/10 (168/169) Wrzesień/Październik 2021
