(artykuł reklamowy)
Adam Chełchowski
CZYM JEST CYFROWA KORELACJA OBRAZU?
Większość realizowanych współcześnie badań materiałowych pozwalających określić ich podstawowe parametry wytrzymałościowe przeprowadzanych jest z wykorzystaniem konwencjonalnych metod obejmujących użycie maszyn wytrzymałościowych. W celu zbadania zachowania próbki pod wpływem przyłożonego obciążenia, konieczne staje się stosowanie np. ekstensometrów liniowych czy tensometrów. Umożliwiają one pomiar odkształceń powierzchniowych, jednak wyłącznie w bliskim sąsiedztwie ich ulokowania. W przypadku konieczności zbadania odkształceń w różnych miejscach próbki, eksperyment należy wielokrotnie powtórzyć, zmieniając położenia urządzeń mierniczych. W badaniach wielkoskalowych, takie eksperymenty okazują się być czasochłonne, a zatem mało ekonomiczne, a ponadto coraz częstszą potrzebą staje się analiza całych ustrojów mechanicznych, a nie tylko wyizolowanych próbek materiałowych. Inną trudnością jest badanie układów o dużej złożoności geometrycznej, gdzie lokalne pomiary odkształceń nie są w stanie zobrazować pola odkształceń całego ustroju. Odpowiedzią na powyższe trudności okazała się, pierwotnie używana wyłącznie na uczelniach wyższych czy w zaawansowanych ośrodkach badawczych, optyczno-numeryczna technika pomiarowa zwana cyfrową korelacją obrazu (Digital Image Correlation – DIC). Dzięki niej można globalnie badać zachowanie obciążonego w dowolny sposób układu w czasie rzeczywistym i uzyskiwać jego cechy kinematyczne i mechaniczne. Podczas całego procesu pomiarowego ekstrahowane są lokalne przemieszczenia punktów próbki, które następnie przeliczane są na mapę odkształceń, która stanowi podstawę dalszych analiz. Wyeliminowana zostaje konieczność używania peryferyjnych aparatów pomiarowych, wyniki uzyskiwane są w całym obszarze badanego, nawet złożonego pod kątem geometrii, obiektu, a ingerencja w środowisko pomiarowe zostaje ograniczona do minimum.
Cały artykuł dostępny jest w wydaniu 5/6 (176/177) Maj/Czerwiec 2022
pobierz pdf
