W rezultacie takich działań, otrzymaliśmy układ trzech rzutów – rzut z przodu, rzut z góry oraz widok izometryczny. Bardzo ważną kwestią, o której była już mowa wcześniej, jest automatyczna aktualizacja zmian geometrii odzwierciedlana na rzutach. Przyjmijmy, że wydłużeniu musi ulec jeden człon obiektu. W celu dostępu do modyfikacji bryły wystarczy przejść na pierwszą zakładkę (Model) i dokonać koniecznych zmian. Aby dokonać takiej zmiany, najprościej i najefektywniej będzie skorzystać z modelowania bezpośredniego. W tym celu wybieramy menu Model -> Direct Modeling -> Push/Pull (Rys. 7).
Rys. 7
Jak widać na ekranie, dostępnych jest wiele narzędzi ułatwiających szybką modyfikację geometrii. Począwszy od zwykłego przeniesienia czy obrócenia lica, poprzez wykonanie dodatkowych operacji wyciągnięcia zwykłego lub obrotowego, aż do wykonywania zaokrągleń i sfazowania jak również usuwania fragmentów modelu. Po wskazaniu przedniego lica okrągłego kołnierza i jego akceptacji należy wprowadzić wartość przeniesienia lica. Możliwe jest wprowadzenie konkretnej wartości, jak również dynamiczne wskazywanie zakresu przeniesienia z wykorzystaniem punktów charakterystycznych. Może się to odbywać zarówno w kierunku zewnętrznym (dodawanie materiału), jak i wewnętrznym (usuwanie materiału), przez co funkcja ta jest bardzo efektywna (Rys. 8).
Rys. 8
Po przejściu na zakładkę zawierającą dokumentację płaską rzuty zostają od razu zaktualizowane i dokładnie odzwierciedlają nową geometrię. Powoduje to duże oszczędności czasu marnowanego zwykle na ręczne tworzenie aktualizacji, ale daje również pewność, że dokumentacja, która jest utworzona, odzwierciedla w pełni zmiany dokonane w modelu. Redukuje to również do minimum ryzyko nieaktualności dokumentacji 2D w stosunku do modeli 3D, co jest bardzo ważne szczególnie dla produkcji, gdzie rysunek płaski jest najważniejszym źródłem informacji o produkcie.
Kolejnym krokiem uszczegółowienia dokumentacji jest tworzenie przekrojów, umożliwiających łatwe opisanie szczegółów budowy wewnętrznej modelu. Aby szybko wykonać takie obiekty należy wybrać polecenie Generate Section Views dostępne w menu View -> Generated Views lub bezpośrednio na pasku ikon.
Tworzenie przekroju zaczyna się od wskazania, z którego widoku będzie tworzony przekrój. Po tej czynności możliwe jest narysowanie linii cięcia z wykorzystaniem punktów charakterystycznych rzutu. Po jej narysowaniu pozostaje wskazanie kierunku rzutowania i umieszczenie przekroju. Automatycznie umieszczany jest podpis wraz ze skalą widoku. W ten sposób powstały dwa przekroje. Jak widać nie ma konieczności by przekrój był umieszczony w osi krojonego rzutu (Rys. 9).
Rys. 9
Po utworzeniu wszystkich widoków w dokumentacji przychodzi czas na utworzenie wymiarowania. Dostępnych jest szereg możliwych do zastosowania opcji. Począwszy od zwykłego wymiarowania odległości, kąta i średnicy, przez wymiarowanie równolegle/prostopadle do konkretnej osi, aż do automatycznego tworzenia wymiarowania od wspólnej bazy, w szyku wymiarowym, czy też wymiarowania współrzędnościowego. Po wykonaniu wymiarowania można również modyfikować w prosty sposób tekst wymiarowy. Może się to odbywać zarówno jako zmiana jego zawartości, jak też jako zmiana położenia lub pochylenia. Wbudowany edytor tolerancji ułatwia również wprowadzanie odchyłek kształtu geometrii (Rys. 10).
Rys. 10
Po zakończeniu tworzenia dokumentacji można ją zachować w formacie DWG, możemy też eksportować pliki do innych formatów – zarówno dokumentacji płaskiej jak i zamodelowanych obiektów przestrzennych.
Krystian Binarski
arykuł pochodzi z wydania 4 (79) kwiecień 2014
Czytaj także:
- start
- Poprzedni artykuł
- 1
- 2
- Następny artykuł
- koniec