Bardzo zróżnicowane i wysokie wymagania rynkowe wobec wyprasek z tworzyw sztucznych sprawiają, że ich własności użytkowe są często niewystarczające na potrzeby rynku. Spełnienie wymagań umożliwiają połączenia (trwałe, nierozłączne) tworzyw z innymi materiałami. Najczęściej stosowanymi materiałami (poza innymi tworzywami) są metale lub ich stopy. Połączenia elementów metalowych z tworzywowymi w produkcji seryjnej można wykonywać różnymi metodami (np. zgrzewania, wciskania), a najefektywniejszą z nich jest wtryskiwanie.
Andrzej Zwierzyński
Metody wytwarzania wyprasek z zapraskami metalowymi można podzielić na dwie zasadnicze grupy:
- metody jednoetapowe, gdzie proces łączenia metalowej zapraski odbywa się podczas wtryskiwania wypraski
- metody wieloetapowe, gdzie wytwarzanie wypraski i połączenie z zapraską metalową odbywa się w kilku oddzielnych procesach, najczęściej dwóch
![]() |
![]() |
Rys.1 Przykład konstrukcji „Insert”
Jednoetapowe wytwarzanie wyprasek z zapraskami metalowymi wywodzi się jeszcze z technologii prasowania. Tradycyjny proces nazywany jest obtryskiwaniem zaprasek metalowych lub z angielskiego techniką Insert (rys.1). Pod koniec lat 60-tych została opracowana nowa technologia miejscowego dotryskiwania elementów tworzywowych do wykrojów z blach, stanowiących konstrukcję nośną. Technologia ta jest określana(niemal wyłącznie określeniem angielskim) mianem techniki Outsert (rys.2).
![]() |
![]() |
Rys.2 Przykłady typowych konstrukcji „Outsert”
Na początku lat 90-tych opracowano i wdrożono szereg technik określanych jako wtryskiwanie hybrydowe (rys.3).
Rys.3 Przykład konstrukcji hybrydowej- wykonanych w technikach PMA i MOM
- start
- Poprzedni artykuł
- 1
- 2
- 3
- 4
- Następny artykuł
- koniec