Wypełnienie powierzchni znajdzie także zastosowanie w modyfikacji niektórych obszarów modelu z zastosowaniem krzywych ograniczających siatkę powstałej powierzchni (Rys. 16, 17).

Innymi operacjami powierzchniowymi wspomagającymi tworzenie skomplikowanych kształtów jest wyciągnięcie po profilach (Rys. 18, 19) oraz powierzchnia według granicy (Rys. 20).
Operacje te są zbliżone funkcjonalnością lecz granica powierzchni pozwala skracać wyciąganą powierzchnię w stosunku do zaznaczonych krawędzi/segmentów szkicu oraz posiada dodatkowe opcje wyrównania krzywych. Wynika to z faktu, że nie ma tu jasnego podziału na profile oraz krzywe prowadzące, więc można je stosować zamiennie. Jeżeli szkic lub krawędź podzielone są na odcinki, to po odznaczeniu opcji zastosuj do wszystkich, w każdym charakterystycznym punkcie można indywidualnie sterować wektorem długości styczności (Rys. 21), wybierając odpowiedni typ wyrównania na granicy, a może to być w zależności od zaznaczenia: wektor kierunku oraz normalny do – w przypadku szkicu, oraz dodatkowo styczność i krzywizna ściany – w przypadku krawędzi.
Dlaczego to jest takie ważne?
Modelując powierzchniowo dążymy do uzyskania gładkich przejść w miejscach widocznych lub też w przypadku urządzeń konsumenckich – w miejscach kontaktu z użytkownikiem (rękojeści, uchwyty, siedziska itp). Dlatego bardzo ważny jest wybór typu ciągłości na granicy. W SolidWorks można uzyskać G1 i G2, co w większości przypadków jest wystarczające. Narzędziem analizy uzyskanego przejścia pomiędzy ścianami są paski zebry (Rys. 22).
Standardowe zaokrąglenie pozwala uzyskać styczne przejście pomiędzy ścianami, wówczas paski zebry pokrywają się ale widoczne są załamania na granicy. Wybierając krzywiznę (G2) uzyskamy lepszy efekt, co obrazuje zebra. Oczywiście zazwyczaj G1 jest wystarczające, jednak w projektowaniu produktów konsumenckich nieraz stosuje się ten bardziej zaawansowany typ krzywizny (Rys. 24).
Powierzchnie to też znakomite narzędzie pomocnicze oraz referencyjne. Jeżeli projektujemy elementy symetryczne, przykładowo względem jednej z płaszczyzn układu współrzędnych, i jednocześnie zależy nam na uzyskaniu maksymalnie gładkiego przejścia w miejscu połączenia powierzchni po wykonaniu lustra, to opcja normalna do profilu będzie niewystarczająca. Bardzo często stosowanym rozwiązaniem jest wyciągnięcie powierzchni ze szkicu, oczywiście w przypadku wyprasek – z odpowiednimi pochyleniami (Rys. 25).
Wówczas, podczas definiowania operacji wyciągnięcia po profilach lub powierzchni według granicy, można wybrać krzywiznę, która z całą pewnością pozwoli uzyskać najlepszy efekt na granicy ścian, o czym wcześniej wspominałem (Rys. 26).
Jeżeli powierzchnie nie są łączone można je dość swobodnie przycinać. Tutaj nie ma zasady jak w przypadku brył, że każda następna operacja dodania ma domyślnie (oprócz konstrukcji spawanych) zaznaczoną opcję scalania wyników. W programie znajdują się dwie opcje do wyboru, cięcie standardowe oraz wzajemne. W pierwszym typie jako narzędzie cięcia można wskazać inne powierzchnie, segmenty szkicu lub płaszczyzny. Drugi typ pozwala wzajemnie przycinać wiele płatów powierzchni z zaznaczeniem opcji do pozostawienia lub usunięcia (Rys. 28).