Pracując w programie Solid Edge, mamy dostępnych szereg poleceń umożliwiających modelowanie praktycznie każdego kształtu. Można wykonać projektowanie bryłowe, powierzchniowe, a także stosować modelowanie hybrydowe. Zdarzają się jednak sytuacje, kiedy nie do końca wiadomo, jak zacząć pracę. Wynikać to może z różnych przyczyn, ale najczęściej taki problem pojawia się gdy próbujemy zrobić model 3D na podstawie wersji koncepcyjnej wyrobu. Nie ma wtedy pewności, że odwzorowany szkic będzie spełniał zamysł „artystyczny” będąc już modelem 3D. W takiej sytuacji może przydać się możliwość dowolnego kształtowania bryły – wprowadzania zmian, jak w bryle plasteliny.
Bernard Pacula
Pomocnym rozwiązaniem w takiej sytuacji jest budowanie modelu przez tzw. modelowanie podziału. Założenia tej metody opierają się na rozpoczęciu pracy od wybranej wersji prymitywu, a następnie modyfikowanie go za pomocą deformowania powierzchni lub łączenia z innymi fragmentami konstrukcji. Metoda tworzenia takiego obiektu zostanie przedstawiona na przykładzie maszyny, która ma wbudowany panel sterujący (Rys. 1). Jest on osadzony na sztywno do konstrukcji, co może utrudnić prace serwisowe przy maszynie.
Rys. 1
Aby ułatwić serwisowanie postanowiono dorobić mobilny panel sterujący. Designer opracował koncepcję takiego rozwiązania i dostarczył szkice.
Wykorzystując polecenia wstawiania pliku graficznego do szkicu można wstawić dostarczone pliki graficzne na poszczególne rzuty, w celu ułatwienia dopasowania się do kształtu. Należy oczywiście pamiętać, aby wszystkie były w odpowiedniej skali. Jeśli któraś z grafik będzie w innym wymiarze, przy umieszczaniu w szkicu można zmienić jej wymiary lub skalę. W ten sposób w szkicu na płaszczyźnie XZ wstawiony jest widok projektowanego panelu z przodu (Rys. 2). W ten sam sposób należy oczywiście dodać pozostałe grafiki, mając na względzie fakt, aby dopasować mniej więcej położenie ich wspólnych punktów charakterystycznych. Bardzo przydatne i ułatwiające pracę jest umieszczenie szkiców tak, aby w miarę możliwości były ustawione symetrycznie względem płaszczyzn układu współrzędnych. Umożliwi to wykorzystanie symetrii względem płaszczyzn podczas tworzenia modyfikacji bryły.
Rys. 2
Cały artykuł dostępny jest w wydaniu płatnym styczeń/luty 1/2 (160/161) 2021
